Όταν η ανθρώπινη ζωή γίνεται θυσία στην κρατική αναποτελεσματικότητα τόσο για την αντιμετώπιση των θεμελιωδών αναγκών της κοινωνίας, όπως είναι η πρόσβαση σε όλο το φάσμα των δημόσιων υπηρεσιών υγείας στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας, όσο και για την προστασία των εργατικών δικαιωμάτων όλων όσων υπηρετούν και παρέχουν την εργασία τους στο εθνικό σύστημα υγείας, πρόοδος δεν θα υπάρξει ποτέ.
Το πρόσφατο τραγικό περιστατικό στο Κρατικό Νίκαιας με την αποκλειστική νοσοκόμα που έχασε τη ζωή της επειδή εργαζόταν παράνομα και πήδηξε από το παράθυρο για να αποφύγει τη σύλληψή της, αποδεικνύει δυστυχώς τη γκρίζα ζώνη των εργατικών δικαιωμάτων στο σύστημα υγείας. Μια γκρίζα ζώνη με ένα σπιράλ δεδομένων από τη μη επαρκή προστασία των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποκλειστικών νοσοκόμων έως την οικονομική ένδεια των οικείων του ασθενούς για την πρόσθετη αναγκαία φροντίδα του (πχ τη νύχτα), την περιορισμένη απόδοση δαπάνης για τη χρησιμοποίηση αποκλειστικής νοσοκόμου, τα ψευδο-εργόσημα για την υποστήριξη ατόμων σε ανάγκη (συνήθως ηλικιωμένων) και την ψευδο-αυτοαπασχόληση, την αδήλωτη εργασία, τα δουλεμπορικά γραφεία εύρεσης εργασίας, τις εργολαβικές αναθέσεις, το έλλειμμα ελέγχων και ανάθεση ευθύνης ελέγχου στο νοσηλευτικό προσωπικό.
Το Κράτος δεν συγχωρείται ούτε να αγνοεί και πολύ περισσότερο να γνωρίζει και να αδιαφορεί για την κατάσταση αυτή, αλλά και για τα παρά – φαινόμενα που επικρατούν γύρω από τις ανάγκες συνολικής φροντίδας των νοσηλευομένων ασθενών και των ανθρώπων που τους φροντίζουν, πέραν της οικογένειάς τους (εάν έχουν την τύχη να έχουν).
Η ΓΣΕΕ θυμίζει ότι στα συρτάρια του Υπουργείου Εργασίας υπάρχουν πρόσφατες μελέτες για το εργόσημο και την ψευδο-αυτοαπασχόληση που δείχνουν ένα σημαντικό μέρος της ασυδοσίας και της παραβατικότητας.
Η Συνομοσπονδία ζήτησε επανειλημμένα να συνεχιστεί η συζήτηση για τα θέματα αυτά, κυρίως για να ληφθούν στοχευμένα μέτρα για την αντιμετώπιση των εστιών παραβατικότητας, αλλά φαίνεται ότι οι προτεραιότητες ήταν διαφορετικές.
Τα προεκλογικά τσιτάτα και οι μεγαλόσχημες τοποθετήσεις δεν πείθουν κανέναν όταν ο άνθρωπος που ζει στο ελληνικό έδαφος, αντί να νοιώθει ασφαλής ως προς την εργασία του, νοιώθει απόγνωση και φτάνει να θυσιάσει τη ζωή του από το φόβο κυρώσεων, όχι στην εργοδοσία αλλά στον εαυτό του.
Καμία άλλη θυσία ανθρώπινης ζωής στο βωμό της κρατικής αδιαφορίας.
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
