Η Κυβέρνηση εφαρμόζει –και μάλιστα θριαμβολογώντας– το καθεστώς ρύθμισης του κατώτατου μισθού και ημερομισθίου που το 2013, όταν και θεσπίστηκε, αναθεμάτιζε εμφατικά και καταψήφιζε ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα «νομοθετημένο κατώτατο μισθό/ημερομίσθιο», ο οποίος, μέσα από μια γραφειοκρατική-δαιδαλώδη διαδικασία και μια «μίνι» διαβούλευση 15 ημερών, θα αποτελεί προϊόν (προειλημμένης;) απόφασης του εκάστοτε Υπουργού Εργασίας, έπειτα και από σχετική γνωμοδότηση του Υπουργικού Συμβουλίου. Και βέβαια μιλάμε για ένα κατώτατο μισθό με παγωμένες τριετίες.
Με αυτόν τον τρόπο «νομιμοποιείται» η ωμή κατάλυση του δικαιώματος των εργαζομένων και των εργοδοτών να διαπραγματεύονται ελεύθερα και συλλογικά συνδιαμορφώνοντας το ύψος του βασικού μισθού –που αφορά την πλειοψηφία των εργαζομένων– στο πλαίσιο της υπογραφής της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
Του θεσμού της ΕΓΣΣΕ (Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας), που μέσω αυτού κατορθώθηκε στη δίνη της κρίσης να διατηρηθούν αρχικά τα 751,39€ (βασικός μισθός) και τα 33,57€ (βασικό ημερομίσθιο) χωρίς ηλικιακό κριτήριο και υποκατώτατο μισθό, ΜΕ τοεπίδομα γάμου και ΜΕ 3 τριετίες για τους υπαλλήλους και 6 για τους εργατοτεχνίτες.
Είναι ξεκάθαρο πως οι ισχυρισμοί της Κυβέρνησης για επαναφορά των Ελεύθερων Συλλογικών Διαπραγματεύσεων είναι τουλάχιστον κίβδηλοι και οι υποσχέσεις της φρούδες. Εάν, πραγματικά, επιθυμούσαν την αποκατάσταση της Συλλογικής Αυτονομίας θα επανέφεραν το αντίστοιχο Νομοσχέδιο του 2015 που απέσυραν… μετά από τις πολύωρες «διαπραγματεύσεις» με την Τρόικα.
Η αλήθεια είναι ότι πολιτικά «προσδοκούν» και επιδιώκουν το κράτος σε ρόλο απόλυτου ρυθμιστή του εισοδήματος των εργαζομένων στον Ιδιωτικό Τομέα ώστε να ενδυναμώσουν το έργο της αφαίμαξης του κόσμου της μισθωτής εργασίας «παλαντζάροντας» με τις φορομπηχτικές πολιτικές και τη μείωση του αφορολογήτου, όπου θα φορολογούνται ακόμη και όσοι ελάμβαναν τον «καταργημένο» υποκατώτατο μισθό, καθώς και τα μέτρα αποδόμησης του κράτους πρόνοιας, την υποβάθμιση των υπηρεσιών ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης αλλά και την απειλή μαζικών κατασχέσεων που πλανάται πάνω από την πρώτη κατοικία.
Χωρίς αμφιβολία προτιμούν τον κρατικό μονόλογο από τον κοινωνικό διάλογο που με θαυμαστή συνέπεια 4 χρόνια τώρα συστηματικά υπονομεύουν.
Η Συνομοσπονδία, που διαφώνησε τεκμηριωμένα και από την πρώτη στιγμή στη νομοθετική διάταξη του 2013, συνεχίζει να αντιτίθεται στην μετά 5 χρόνια εφαρμογή της. Η πλήρης επαναφορά και ενεργοποίηση του καθεστώτος των Ελεύθερων Συλλογικών Διαπραγματεύσεων όπως ίσχυε έως το 2010 είναι για εμάς το κεντρικό αίτημα, επιτακτική ανάγκη και κρίσιμο διακύβευμα.
Σε κάθε περίπτωση, κι αν κατανοούμε τον πυρετό της προεκλογικής προετοιμασίας, δεν θα επιτρέψουμε η ζωή των εργαζομένων και η εργασιακή δικαιοσύνη να γίνουν παιχνίδι στα χέρια κανενός…
