Την ίδια ώρα που η Τουρκία αγοράζει δύο νέα γεωτρύπανα, το ένα για το κόλπο της Μυρσίνης απέναντι από τη… Κύπρο και το άλλο για τη Λιβύη, όπως ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα ο Ταγίπ Ερντογάν, η ExxonMobil, που συμπληρώνει 6 χρόνια παρουσίας στην Ελλάδα, δεν έχει ακόμη αποφασίσει αν θα προχωρήσει σε γεώτρηση στα block της δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης. Έχει ωστόσο πραγματοποιήσει την τελευταία διετία γεωτρήσεις τόσο στην Αίγυπτο όσο και στην Κύπρο…
Και την ίδια ώρα που στην Ελλάδα δεν έχει ακόμη βρεθεί το κατάλληλο λιμάνι που θα υποστηρίζει τις γεωτρήσεις, από τη Λιβύη μέχρι τη Τουρκία και από την Ιταλία μέχρι τη Βουλγαρία, οι έρευνες αυξάνονται. Η λίστα των χωρών με εγχώρια παραγωγή μεγαλώνει.
Στη περίπτωση της Βουλγαρίας, μόλις χθες η αυστριακή OMV Petrom και η ισραηλινή NewMed Energy ανακοίνωσαν ότι υπέγραψαν σύμβαση για δύο γεωτρήσεις στη θαλάσσια περιοχή της Μαύρης Θάλασσας που ελέγχεται από τη χώρα. Οι γεωτρήσεις θα ξεκινήσουν φέτος.
Συμπτωματικά, επίσης χθες, η κροατική εταιρεία INA ανακοίνωσε ότι ξεκίνησε τη παραγωγή φυσικού αερίου από το κοίτασμα Jamarice-183 (JAM-183) στην Αν.Κροατία που υπολογίζεται σε 33.500 κυβικά μέτρα την ημέρα, ενώ τη Δευτέρα ανακοινώθηκε στη Πολωνία μια από τις μεγαλύτερες κοιτίδες συμβατικού πετρελαίου στην Ευρώπη, με τις εκτιμήσεις να μιλούν για 22 εκατομμύρια τόνους αργού και 5 δισεκατομμύρια κυβικών μέτρων αερίου.
Και επειδή η λίστα είναι μακριά, θυμίζουμε απλώς ότι στη Κύπρο - παρ’ ότι δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα, καθώς κάνει συνεχώς ανακαλύψεις, αλλά όχι παραγωγή - η πρόσφατη γεώτρηση της Exxon στο οικόπεδο 10 («Πήγασος») εκτιμάται στα 5 τρισ. κυβικά πόδια (ΠτΔ: Η νέα ανακάλυψη αερίου στο Πήγασος επιβεβαιώνει ενεργειακό δυναμικό Κύπρου), το Ισράηλ έχει τρία κοιτάσματα σε παραγωγή, στα οποία από το 2027 θα προστεθεί και ένα τέταρτο, ενώ στην ανέκαθεν επιφυλακτική με τους υδρογονάνθρακες Ιταλία, τέτοια εποχή πέρυσι η Eni ξεκίνησε παραγωγή στο κοίτασμα Cassiopea.
Ακόμη ψάχνουν για λιμάνι
Στα καθ’ ημάς, πέραν από την Κρήτη, οι operators των υφιστάμενων παραχωρήσεων της Δ.Ελλάδας (η Helleniq Energy που έχει κατά 100% τα blocks σε Κυπαρισσιακό και Ιόνιο, και ο ίδιος όμιλος από κοινού με την Energean με συμμετοχή 50% στο «μπλοκ 2»), συνεχίζουν να αναζητούν partners για να μειώσουν το ρίσκο τους, χωρίς ωστόσο ακόμη να έχει βρεθεί το λιμάνι που θα λειτουργήσει ως βάση υποδοχής για μια τέτοια δραστηριότητα. Το μεν προτεινόμενο από τη πολιτεία λιμάνι του Αστακού βρίσκεται εδώ και χρόνια σε διαδικασία αλλαγής ιδιοκτησιακού καθεστώτος, ενώ στη περίπτωση της Πάτρας, παρ’ ότι έχει ληφθεί το σχετικό «οκ», η υπογραφή του σχετικού Προεδρικού Διατάγματος αγνοείται εδώ και ένα χρόνο.
Και στη περίπτωση του Κατακόλου στην Ηλεία, του μοναδικού βεβαιωμένου κοιτάσματος πετρελαίου στη χώρα, πλην του Πρίνου, μετά τις προχθεσινές κυβερνητικές ανακοινώσεις για το θαλάσσιο πάρκο Ιονίου, μπήκαν και τυπικά πλέον τίτλοι τέλους. Η περιοχή για την οποία δεν εκδόθηκε ποτέ έγκριση περιβαλλοντικών όρων, ανήκει στα σχεδόν 18.000 km2 της έκτασης του πάρκου. Είναι η 5η παραχώρηση για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στη χώρα που επιστρέφεται στο Δημόσιο χωρίς αποτέλεσμα, μετά από εκείνες του Δυτικού Πατραικού, της Αρτας- Πρέβεζας, της Βορειοδοτικής Πελοποννήσου και των Ιωνανίνων.
Το στοίχημα της Κρήτης
Κοιτάζοντας τη μεγάλη εικόνα, η χώρα εξακολουθεί να μην έχει κάνει ερευνητική γεώτρηση από το 2001. Όταν πριν από 23 χρόνια επιχειρήθηκε στο κοίτασμα «Δήμητρα», στο Καλπάκι του νομού Ιωαννίνων, χωρίς να οδηγήσει σε ανακάλυψη.
Ασφαλώς και όλα τα λεφτά είναι η περίπτωση της Κρήτης, όπου εκτός από τη Chevron, λέγεται ότι «βλέπουν» με ενδιαφέρον το διεθνή διαγωνισμό που εκπνέει στις 10 Σεπτεμβρίου, και άλλοι μεγάλοι, όπως Eni, BP, Total και Shell.
Αν η Chevron μπει στο διαγωνισμό και αγνοήσει τα παιχνίδια της Τρίπολης που ως ενεργούμενο της Αγκυρας προβάλει αξιώσεις σε βάρος της Αθήνας με όχημα το παράνομο τουρκολυβικό μνημόνιο, το τελευταίο θα αποδυναμωθεί. Κυρίως όμως οι ΗΠΑ θα έχουν στείλει ένα σαφές μήνυμα στη Τουρκία για τη συγκεκριμένη περιοχή. Στον αντίποδα, στο κακό σενάριο, που η Chevron κάνει πίσω, επικαλούμενη στην ουσία τη γενικότερη αβεβαιότητα με τις ΑΟΖ, η ελληνική κυβέρνηση, στην οποία ούτως ή άλλως ασκείται κριτική για μια σειρά από θέματα εξωτερικής πολιτικής, θα υποστεί ένα σημαντικό πλήγμα.
Ανεξαρτήτως όμως των παραπάνω, η σύγκριση με τις γύρω χώρες δείχνει ότι ειδικά στην Ελλάδα η υπόθεση των υδρογονανθράκων δεν προσφέρεται για βαρύγδουπα λόγια. Τα έργα πρέπει να είναι περισσότερα από την επικοινωνία.
Χρειάζονται απλώς πράξεις και επαγγελματισμός, όπως κάνουν όσοι δουλεύουν σιωπηρά για το εγχείρημα μακριά από τις κάμερες, βελτίωση των διαδικασιών, και γιατί όχι, μεγαλύτερη συμμετοχή του κράτους, τόσο στις έρευνες, όσο και στην ανάπτυξη, όπως συμβαίνει στη Νορβηγία και την Αίγυπτο.
(Αναδημοσίευση από το euro2day.gr)
