Η προσέγγιση του περιβαλλοντικού κινήματος στην πράσινη τεχνολογία μπορεί μερικές φορές να είναι αινιγματική, τουλάχιστον. Όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε μια στρατηγική πριν από δυο χρόνια, για την ενίσχυση της υπεράκτιας αιολικής ικανότητας παραγωγής 25 φορές έως τα μέσα του αιώνα, οι υποστηρικτές του περιβάλλοντος εξέφρασαν ανησυχίες για την προστασία της θαλάσσιας άγριας ζωής.
Ομοίως, όταν η εκτελεστική εξουσία της ΕΕ κατέθεσε ένα σχέδιο πέρυσι για την εξάλειψη των ρωσικών ορυκτών καυσίμων και την μαζική επιτάχυνση της ανάπτυξης αιολικής και ηλιακής ενέργειας στην Ευρώπη, οι ακτιβιστές θεώρησαν ότι είναι λάθος να μεταφραστούν οι ΑΠΕ σε έργα «υπέρτατου δημόσιου συμφέροντος». Ενδέχεται, η καταστροφή παρθένων δασών για την κατασκευή τεράστιων ηλιακών ή αιολικών πάρκων να είναι καταστροφική και υπάρχει ένα φλέγον ζήτημα στο να διασφαλιστεί ότι οι τοπικές κοινότητες θα επωφεληθούν πραγματικά από τα έργα πράσινης ενέργειας.
Ο παράγοντας της ενεργειακής κρίσης
Η Ευρώπη αγωνίζεται απεγνωσμένα να αντικαταστήσει τα ορυκτά καύσιμα σε χρόνο ρεκόρ – συμπεριλαμβανομένου ενός στόχου να διπλασιάσει τουλάχιστον το μερίδιο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και να μειώσει τις εκπομπές άνθρακα στο μισό πριν από το τέλος αυτής της δεκαετίας.
Η σκληρή αλήθεια είναι ότι καμία λύση ανανεώσιμης ενέργειας δεν είναι 100% πράσινη. Ούτε η «καθαρή τεχνολογία» είναι 100% καθαρή. Πρέπει να γίνουν δύσκολες επιλογές, μερικές από τις οποίες περιλαμβάνουν συμβιβασμούς.
Οι προειδοποιήσεις του ΙΕΑ
Το 2021, ο Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας προειδοποίησε για μια επερχόμενη κρίση εφοδιασμού. Υπάρχει «μια διαφαινόμενη αναντιστοιχία μεταξύ των ενισχυμένων φιλοδοξιών του κόσμου για το κλίμα και της διαθεσιμότητας κρίσιμων ορυκτών που είναι απαραίτητα για την υλοποίηση αυτών των φιλοδοξιών».
Μια πρόσφατη μελέτη του πανεπιστημίου KUL Leuven του Βελγίου ζητά μεγαλύτερη εστίαση στην ανάπτυξη της ικανότητας εξόρυξης και διύλισης ορυκτών εντός της ΕΕ, προκειμένου να μειωθεί η εξάρτηση της Ευρώπης από την Κίνα, η οποία συχνά προμηθεύει περισσότερο από το 90% των πρώτων υλών που απαιτούνται για την παραγωγή καθαρής τεχνολογίας.
Το πρόβλημα
Η Ευρώπη πρέπει να κάνει πιο ελκυστική την επένδυση στην εξόρυξη, δήλωσε ο Liesbet Gregoir,επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης KUL. «Πρέπει να υποστηρίξουμε όχι μόνο εγχώρια έργα αλλά και παγκόσμια έργα εξόρυξης, καθώς και διύλισης και ανακύκλωσης» είπε. Όμως, παρά τη σαφή ανάγκη να κλιμακωθεί η εξόρυξη για την πράσινη μετάβαση, υπάρχει μια αυξανόμενη τάση ακτιβισμού κατά της εξόρυξης που επιδιώκει να καταγγείλει τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις που θα μπορούσαν να προκληθούν από την ενεργειακή μετάβαση.
Ενώ τα έργα εξόρυξης αξίζουν έλεγχο, η Ευρώπη πρέπει επίσης να αποφύγει την παγίδα του πράσινου φονταμενταλισμού. Γιατί η εναλλακτική θα ήταν να παραταθεί ο εθισμός του κόσμου στα ορυκτά καύσιμα. Ή να συνεχίσουμε να βασιζόμαστε στην Κίνα για τις πρώτες ύλες μας, κάτι που σίγουρα δεν θα βοηθήσει την υπόθεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή του περιβάλλοντος.www.worldenergynews.gr
