Προηγουμένως ο στόχος είχε τεθεί στο 1,2 γιγαβάτ συστημάτων ηλεκτρόλυσης για το 2030, ενώ πλέον αναθεωρείται στα 1,7 γιγαβάτ που αντιστοιχούν σε παραγωγή 135 εκατ. τόνων.
Αξιοσημείωτο είναι ότι με ορίζοντα το 2050 η ισχύς αυτή αναμένεται να φτάσει πάνω από τα 30 γιγαβάτ.
Παράλληλα, το ποσοστό της ανάμειξης υδρογόνου στο διανεμόμενο αέριο της χώρας μας τοποθετείται σε 5,6% για το 2030 με απώτερο στόχο να φτάσει το 15,4% ως το 2050 σταδιακά.
Πέρα από το υδρογόνο, η ανάμειξη του βιομεθανίου στο αέριο προβλέπεται να αγγίξει το 10,8% το 2030 και το 20,4% το 2050.
Όπως αναφέρεται στο ΕΣΕΚ σχετικά, η ανάπτυξη του υδρογόνου στην Ελλάδα θα βασισθεί στους εξής άξονες:
• Οι ανάγκες σε πράσινο υδρογόνο θα καλυφθούν από εγχώρια παραγωγή δεδομένου του δυναμικού της Ελλάδας σε Α.Π.Ε. Η παραγωγή θα γίνεται σε τοποθεσίες που εξασφαλίζουν τη βελτιστοποίηση του συνολικού κόστους λαμβανομένου υπόψη και του κόστους μεταφοράς του καθαρού υδρογόνου μέχρι τα σημεία κατανάλωσης.
• Το υδρογόνο θα κατευθυνθεί κατά προτεραιότητα στους τομείς χρήσης που δεν μπορούν να εξηλεκτριστούν απευθείας, όπως των βαρέων οδικών μεταφορών, της ναυτιλίας και της αεροπλοΐας, καθώς και ορισμένων βιομηχανικών εφαρμογών (βιομηχανία χάλυβα, τσιμέντων, διυλιστήρια, κλπ.).
• Στη ναυτιλία και αεροπλοΐα φαίνεται να επικρατεί η χρήση ανανεώσιμων υγρών συνθετικών καυσίμων βιολογικής ή μη προέλευσης. Δεδομένου ότι ο τομέας αυτός ευρίσκεται ακόμα υπό έρευνα με σκοπό την τεχνική και, κυρίως οικονομική, ωρίμανση των σχετικών τεχνολογιών, η δραστική μείωση του ανθρακικού αποτυπώματος των τομέων αυτών αναμένεται να επιτευχθεί μετά το 2030. Μέχρι το 2030 θα ολοκληρωθεί η ηλεκτροδότηση των ελλιμενισμένων πλοίων και σταθμευμένων αεροσκαφών σύμφωνα με την Ενωσιακή πολιτική.
• Στον τομέα των βαρέων οδικών μεταφορών, είναι δυνατό να εφαρμοσθεί η λύση των κυψελών καυσίμου αερίου υδρογόνου. Παράλληλα, η βιομηχανία μπαταριών διεξάγει έρευνα για να αντιμετωπίσει και την πρόκληση των βαρέων οχημάτων, ανταγωνιζόμενη τη λύση του υδρογόνου. Στο πλαίσιο αυτό και σε συμφωνία με την Ενωσιακή νομοθεσία (AFIR), θα ιδρυθούν πρατήρια υδρογόνου καταρχήν σε πιλοτική βάση ή/και για την εξυπηρέτηση αστικών συγκοινωνιών (συνολικά τουλάχιστον 26 μέχρι το 2030), ενώ μετά το 2030 αναμένεται η περαιτέρω επέκτασή τους αναλόγως των τεχνολογικών εξελίξεων.
• Στον τομέα των βιομηχανικών εφαρμογών που δεν μπορούν να εξηλεκτριστούν απευθείας, θα ενθαρρυνθεί η σχετική εφαρμοσμένη έρευνα για λύσεις βασισμένες στο υδρογόνο. Παράλληλα και ενώ θα εξελίσσεται η έρευνα, η μείωση του ανθρακικού αποτυπώματος των τομέων αυτών θα επιτευχθεί με τη δέσμευση και αποθήκευση CO2 (βλ. επόμενη ενότητα).
• Θα προωθηθεί επίσης η έγχυση υδρογόνου στα δίκτυα μεταφοράς και διανομής φυσικού αερίου προκειμένου να μειωθεί το ανθρακικό αποτύπωμα του φυσικού αερίου στο μεταβατικό διάστημα της ενεργειακής μετάβασης. Η έγχυση στα δίκτυα μεταφοράς θα γίνεται μέχρι του ποσοστού που θα αποφασισθεί ως αποδεκτό στο διασυνο- 54 ριακό εμπόριο στη σχετική Ενωσιακή νομοθεσία που ευρίσκεται υπό συζήτηση (εκτιμάται στο επίπεδο του 2-5%), ενώ στα δίκτυα διανομής μέχρι του επιπέδου που είναι τεχνικά αποδεκτό από τους υφιστάμενους καυστήρες θέρμανσης κτιρίων (στο επίπεδο του 10-15%). Εξετάζεται η εφαρμογή υποχρεωτικής ποσόστωσης, σταδιακά αυξανόμενης μέχρι των ανωτέρω ορίων, στους προμηθευτές φυσικού αερίου. Το Ελληνικό Σύστημα Μεταφοράς και Διανομής φυσικού αερίου μπορεί να δεχθεί τα ανωτέρω ποσοστά χωρίς σημαντικές πρόσθετες επενδύσεις πέραν της αλλαγής των μετρητικών συστημάτων ποιότητας του αερίου.
Η συνολική κατανάλωση πράσινου υδρογόνου εκτιμάται σε 63,6 TWh/έτος μέχρι το 2050, το μεγαλύτερο ποσοστό όμως (περίπου 70%) εκτιμάται ότι θα καταναλώνεται για παραγωγή συνθετικών υδρογονανθράκων για χρήση στις μεταφορές.
