Η σύγκρουση αυτή κορυφώθηκε με αφορμή το τελευταίο συνέδριο της ΓΣΕΕ, με τη συντριπτική, ευτυχώς, επικράτηση, των δυνάμεων που θέλουν τα συνδικάτα να μην συμπεριφέρονται ως κόμματα, ως προς τις στρατηγικές και τακτικές τους.
Τα μέσα και ο τρόπος πραγμάτωσης ενός προοδευτικού συνδικαλιστικού κινήματος αλλάζουν μαζί με τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται στο σύγχρονο πολυπολικό κόσμο της ψηφιακής επανάστασης. Ο συνδικαλισμός της
προόδου -αν και πάντοτε πρέπει να εκφράζει τα συμφέροντα της μισθωτής εργασίας- οφείλει όχι μόνο να συμμετέχει, αλλά και να πρωτοστατεί σε βαθιές κοινωνικές διεργασίες με όρους κοινωνικών υποκειμένων και όχι
επιφανειακές κατανομές μικροεξουσιών μεταξύ των διαφόρων παρατάξεων και τάσεων. H νέα εποχή απαιτεί συλλογικά υποκείμενα που δεν υποβαθμίζουν τους εργαζόμενους σε μάζα, ούτε τους χειραγωγούν. Το ίδιο βεβαίως θα έπρεπε να ισχύει και στην κεντρική πολιτική σκηνή, καθώς συχνά παρατηρείται το φαινόμενο κόμματα να αγνοούν τον ευρύτερο πολιτικό τους ρόλο και να συμπεριφέρονται ως συνδικάτα και μάλιστα «παλαιάς κοπής».
Για τον συνδικαλιστή του σήμερα, οι διαχωριστικές γραμμές στην κοινωνία δεν προκύπτουν στο όνομα ιστορικών πολιτικών αντιπαραθέσεων, αλλά στην πραγματική βάση των στόχων της σύγχρονης ανάπτυξης και του ψηφιακού
μετασχηματισμού της κοινωνίας και της εργασίας. Πρέπει να εξοικειωθούμε σε μια προσπάθεια αναπτυξιακής προοπτικής και μέσω συγκρούσεων αλλά και μέσω μεγάλων εθνικών-κοινωνικών συμφωνιών. Στην πρώτη γραμμή αυτής της οριοθέτησης βρίσκεται ο επανακαθορισμός του ρόλου του συνδικαλιστή στον ιδιωτικό τομέα και η κυριαρχία του κοινωνικού κριτηρίου της πολιτικής πράξης απέναντι στο ατομικό ή το κρατικό.
H κοινή δράση με τους υπόλοιπους φορείς της κοινωνίας των πολιτών σε εθνικά και ευρωπαϊκά πλαίσια, η γενίκευση της διεκδίκησης των αιτημάτων, η αλληλεγγύη και η συμπόρευση με κατηγορίες που βρίσκονται εκτός συνδικάτων όπως π.χ. οι άνεργοι και οι ψηφιακοί νομάδες, έρχονται να τροποποιήσουν, να συμπληρώσουν το παραδοσιακό διεκδικητικό πλαίσιο. Απαιτείται να ανοίξουμε ένα νέο ιστορικό κύκλο ουσιαστικών συγκλίσεων που
προκαλούν τις συνδικαλιστικές συμπράξεις, δεν έπονται αυτών, και επαναθεμελιώνουν το προοδευτικό μέτωπο απέναντι σε νεοφιλελεύθερες-αντικοινωνικές πολιτικές. O μόνος δρόμος για τον σύγχρονο και προοδευτικό συνδικαλιστή είναι η πολιτική των «ανοιχτών θυρών», χωρίς ηγεμονισμούς και προαπαιτούμενα, με στόχο την επίτευξη μιας μεγάλης εθνικής, κοινωνικής, αναπτυξιακής συμφωνίας, που θα προτάσσει το ρόλο της
εργασίας, τις μεταρρυθμίσεις στο κράτος και τη δίκαιη διανομή του αναπτυξιακού αποτελέσματος».
