Μετά από μια συμφωνία που υπεγράφη τον περασμένο μήνα από την Alaska Gasline Development Corporation και τον Glenfarne Group, έναν κατασκευαστή υποδομής με έδρα τη Νέα Υόρκη, η σχέση αυτή ήρθε ξανά στο προσκήνιο.
Η βιωσιμότητα του έργου
Ένα εκτελεστικό διάταγμα που εκδόθηκε από την κυβέρνηση Τραμπ έχει προσθέσει σημαντικό βάρος στη βιωσιμότητα του έργου, αφαιρώντας τα δαπανηρά ομοσπονδιακά εμπόδια. Η επανεισαγωγή των δασμών από την κυβέρνηση Τραμπ που έχουν σαν στόχους βασικούς συμμάχους των ΗΠΑ, όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, οδήγησε και τα δύο έθνη να επανεξετάσουν την προηγούμενη άποψή τους για το LNG της Αλάσκας, σε αντάλλαγμα για μια πιθανή δασμολογική ελάφρυνση.
Το έργο, που εκτιμάται ότι κοστίζει 44 δισεκατομμύρια δολάρια, περιλαμβάνει την κατασκευή ενός αγωγού μήκους 800 μιλίων για τη μεταφορά φυσικού αερίου από τη Βόρεια Πλαγιά της Αλάσκας σε μια εγκατάσταση υγροποίησης. Μόλις λειτουργήσει, θα μπορεί να παρέχει έως και 20 εκατομμύρια μετρικούς τόνους υγροποιημένου φυσικού αερίου ετησίως, με κύριους πελάτες ακριβώς την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα. Το έργο αφορά επίσης τη δημιουργία τοπικών θέσεων εργασίας, επενδύσεις σε υποδομές και μακροπρόθεσμα κρατικά έσοδα για την Αλάσκα.
Το αέριο της Αλάσκας
Πέρα από την οικονομική του απήχηση, το αέριο της Αλάσκας χρησιμοποιείται σε σημαντικό βαθμό για την προώθηση των γεωπολιτικών στόχων των ΗΠΑ. Οι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην Ασία που επιδιώκουν να μειώσουν την εξάρτηση από την Ρωσία και το Κατάρ, αλλά έχουν περιορισμένες επιλογές λόγω γεωγραφίας και κυρώσεων.
Το LNG της Αλάσκας θα προσφέρει μια άλλη οδό διαφοροποίησης των εισαγωγών. Ωστόσο, το εγχείρημα πρέπει ακόμη να ξεπεράσει τις αμφιβολίες σχετικά με την κερδοφορία του προκειμένου να εξασφαλίσει ιδιωτικές επενδύσεις, ιδίως λόγω του προβλεπόμενου υψηλού γενικού κόστους και του ανταγωνισμού από φθηνότερες πηγές LNG στον Κόλπο του Μεξικού, στο Κατάρ και στην Αυστραλία.
Η πορεία του έργου
Οι προσπάθειες για την ανάπτυξη των αποθεμάτων φυσικού αερίου της Αλάσκας χρονολογούνται από την ολοκλήρωση του συστήματος αγωγών Trans-Alaska Pipeline (TAPS) το 1977, αν και διάφορες προτάσεις έχουν σταματήσει λόγω των διακυμάνσεων των τιμών της ενέργειας, της έλλειψης αγοραστών και του υψηλού κόστους υποδομής. Το έργο επανήλθε στο προσκήνιο κατά την πρώτη επανάληψη της κυβέρνησης Τραμπ το 2017, η οποία προσπάθησε να δώσει προτεραιότητα στις εξαγωγές LNG των ΗΠΑ. Η Ομοσπονδιακή Ρυθμιστική Επιτροπή Ενέργειας (FERC) ενέκρινε το έργο το 2020 και παρά τις νομικές προκλήσεις στο δικαστήριο, το έργο έπαψε να αποτελεί προτεραιότητα για την κυβέρνηση Μπάιντεν λόγω περιβαλλοντικών ανησυχιών.
Τα αποτελέσματα του εκτελεστικού διατάγματος που υπέγραψε ο Τραμπ περιλαμβάνουν την επιτάχυνση της ανάπτυξης των πόρων, την επίσπευση των αδειοδοτήσεων και τα επενδυτικά κίνητρα, με παράλληλη ανατροπή των κανονισμών. Παρά αυτή την υποστήριξη, η συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων του έργου LNG της Αλάσκας θα απαιτήσει διπλωματική διαχείριση από τους δύο μεγαλύτερους υποψήφιους αγοραστές φυσικού αερίου: τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία.
Νέοι δρόμοι εισαγωγής LNG από τον Ινδο-Ειρηνικό
Η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, επανεκτιμούν την ενεργειακή τους ασφάλεια μετά από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022. Η Ρωσία έχει επεκτείνει τα έργα ΥΦΑ της Αρκτικής παρά τις δυτικές κυρώσεις, οι οποίες αγωνίστηκαν να διαταράξουν τη γερμανική ζήτηση για ρωσικό αέριο. Η Ιαπωνία, που έχει ήδη εξισορροπήσει τη συμμετοχή της με τα ρωσικά κοιτάσματα φυσικού αερίου Sakhalin-2, παραμένει εκτεθειμένη σε γεωπολιτικό κίνδυνο που απορρέει από τις ρωσικές γραμμές εφοδιασμού της, οι οποίες παρείχαν το 9% των εισαγωγών LNG πέρυσι.
Το Τόκιο έχει δείξει πρόθεση να μειώσει ακόμη περισσότερο αυτή την εξάρτηση από τη ρωσική ενέργεια. Η Νότια Κορέα μείωσε οικειοθελώς τις εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου, ακόμη και χωρίς την υιοθέτηση κυρώσεων στη Ρωσία, με το μεγαλύτερο μέρος του LNG της Σεούλ να προέρχεται πλέον από την Αυστραλία, το Κατάρ και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παράλληλα με τη μείωση του ρωσικού φυσικού αερίου, οι εταιρείες της Νότιας Κορέας έχουν διαφοροποιηθεί μέσω της αύξησης των εισαγωγών από τη Μαλαισία και το Ομάν, μεταξύ άλλων.
Πρόσφατες αναφορές υποδηλώνουν ότι και η Ιαπωνία εξετάζει το ενδεχόμενο επενδυτικής δέσμευσης στο έργο LNG της Αλάσκας ως διαπραγματευτικό χαρτί σε ευρύτερες εμπορικές διαπραγματεύσεις, παρόλο που το Τόκιο εξακολουθεί να έχει επιφυλάξεις σχετικά με το εγχείρημα που θα πραγματοποιηθεί. Και ενώ οι ανησυχίες σχετικά με την ανταγωνιστικότητα του κόστους εξακολουθούν να υφίστανται, η ανάγκη για μια σταθερή πηγή προμήθειας από τη Βόρεια Αμερική διατηρεί το έργο σε λειτουργία.
Ωστόσο, υπάρχουν διαρκείς γεωπολιτικές ανησυχίες που μπορεί να ωθήσουν την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα να υποστηρίξουν εναλλακτικές πηγές όπως το LNG της Αλάσκας, ακόμη και με υψηλότερο αρχικό κόστος, ως τρόπο διαφοροποίησης των εισαγωγών και του μετριασμού τον αντίκτυπο τυχόν πιθανών δασμών των ΗΠΑ.
Πέρα από την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα, το LNG της Αλάσκας βρίσκεται σε καλή θέση για να επεκτείνει το μερίδιο αγοράς σε άλλες βασικές χώρες του Ινδο-Ειρηνικού που επιδιώκουν να διαφοροποιήσουν τις εισαγωγές ενέργειας τους. Οι Φιλιππίνες αντιμετωπίζουν μειώσεις στην υπεράκτια παραγωγή φυσικού αερίου και είναι πρόθυμες να απομακρυνθούν από τον άνθρακα, αντιπροσωπεύοντας μια βιώσιμη μελλοντική αγορά μόλις ολοκληρωθεί η κατασκευή των εγκαταστάσεων επαναεριοποίησης.
Επιπλέον, χώρες όπως η Ταϊλάνδη και το Βιετνάμ, είναι δυνητικοί πελάτες που αναζητούν αξιόπιστες πηγές φυσικού αερίου από τη Βόρεια Αμερική για να αντισταθμίσουν την εξάρτηση από τους περιφερειακούς προμηθευτές. Η Ταϊβάν, που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το LNG για τον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας, είναι ένας άλλος αγοραστής που αναζητά σταθερά, μακροπρόθεσμα συμβόλαια, αν και μια τέτοια κίνηση θα προκαλούσε κριτική από την Κίνα. Αυτές οι αγορές ευθυγραμμίζονται με την ευρύτερη στρατηγική των ΗΠΑ στον Ινδο-Ειρηνικό για την ενίσχυση των οικονομικών και ενεργειακών δεσμών με παράλληλη αντιμετώπιση της κινεζικής επιρροής στην περιοχή.
Ο αγωγός της Αλάσκα
Ο αγωγός LNG της Αλάσκας είναι πιο ακριβός από άλλες εναλλακτικές λύσεις λόγω της απομακρυσμένης τοποθεσίας, του ψυχρού κλίματος και των ακριβών γενικών εξόδων που σχετίζονται με την κατασκευή του, καθώς πρέπει να διασχίζει το σκληρό έδαφος της Αρκτικής, απαιτώντας δαπανηρές μηχανολογικές λύσεις για την αποφυγή ζημιών από το μόνιμο πάγο, μεταξύ άλλων προκλήσεων.
Σε αντίθεση με τις εγκαταστάσεις στις πολιτείες Τέξας και Λουιζιάνα των ΗΠΑ, το έργο LNG της Αλάσκας θα απαιτούσε εντελώς νέα τερματικά υγροποίησης και εξαγωγής, αυξάνοντας περαιτέρω το κόστος εκκίνησης. Επιπλέον, τα έξοδα εργασίας και υλικών είναι σημαντικά υψηλότερα στην Αλάσκα σε σύγκριση με το Τέξας και τη Λουιζιάνα λόγω της απομονωμένης γεωγραφίας της.
Έτσι, παρά την πρόσφατη πολιτική υποστήριξη, η εξασφάλιση επενδύσεων για το έργο LNG της Αλάσκας παραμένει πρόκληση, όπως και η τελική του συμμετοχή στην δημιουργία ενός νέου δρόμου μεταφοράς.
www.worldenergynews.gr
