Η μελέτη εξετάζει το μακροοικονομικό αποτέλεσμα της διανομής εισοδήματος σε βάρος του κόσμου της εργασίας όπως εφαρμόστηκε μέσω των προγραμμάτων οικονομικής προσαρμογής.
Συγκεκριμένα, εξετάζεται ποια από τις δύο λειτουργίες των μισθών –ως κόστους παραγωγής ή ως εσόδου, και επομένως πηγής ζήτησης– έχει μεγαλύτερη επίδραση στην ελληνική οικονομία. Η ανάλυση λαμβάνει επίσης υπόψη τη διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, η οποία καθορίζει τις εξαγωγικές της επιδόσεις.
Μια πτώση των εισοδημάτων και της ζήτησης σε καθεστώς δημοσιονομικής λιτότητας, και σε συνδυασμόμε ανεπαρκείς εισροές πόρων μέσω των εξαγωγών, οδηγεί αναπόφευκτα σε αδυναμία τήρησης των δανειακών υποχρεώσεων. Τα εμπειρικά αποτελέσματα τεκμηριώνουν την παραπάνω θέση.
Η αύξηση του μεριδίου κέρδους δεν ενίσχυσε τις επενδύσεις, το εισαγωγικό περιεχόμενο του παραγωγικού τομέα είναι ιδιαίτερα υψηλό και δεν επιτρέπει την επίτευξη εμπορικού πλεονάσματος, ενώ τα μη-εξυπηρετούμενα δάνεια προσδιορίζονται από το επίπεδο της εγχώριας ζήτησης.
Πολιτικές που θα ενισχύσουν τη ζήτηση αναμένεται να βελτιώσουν τη φερεγγυότητα του ιδιωτικού τομέα.
(gsee)
