«Η διαμεσολάβηση είναι ένας θεσμός με παγκόσμια επιτυχία και προφανή πλεονεκτήματα. Ωστόσο στην Ελλάδα δεν έχει ευρεία απήχηση. Η ευθύνη γι’ αυτό βαρύνει σε διαφορετικό βαθμό όλους τους παράγοντες που εμπλέκονται σε μία αντιδικία: τους Δικηγόρους, ενδεχομένως τους δικαστές αλλά και τους εταιρικούς διαδίκους. Οι εμπλεκόμενοι αυτοί δεν έχουν πειστεί για την αξία και τα οφέλη του θεσμού. Αν πειστούν θα πρέπει να καταστήσουν τη διαμεσολάβηση απαραίτητο προ-στάδιο στις διαδικασίες επίλυσης των διαφορών που ανακύπτουν με τους αντισυμβαλλόμενους.
Από την άλλη, η Διαιτησία που αποτελεί διακριτό θεσμό από αυτόν της διαμεσολάβησης, παρουσιάζει σοβαρά πλεονεκτήματα σε σχέση με την εκδίκαση ενώπιον των Δικαστηρίων, όπως η ταχύτητα (δεν προβλέπονται ένδικα μέσα), η ευελιξία στη διαμόρφωση των κανόνων διεξαγωγής από τους διαδίκους, η εμπιστευτικότητα και η ρεαλιστικότερη κατανομή της σχετικής δαπάνης μεταξύ των διαδίκων. Ωστόσο, λόγω κόστους δεν είναι ρεαλιστικό το να κατευθύνονται υποθέσεις μικρού αντικειμένου σε διαιτησία».
Το συνέδριο συνδιοργανώθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας, τον Άρειο Πάγο, το Ελεγκτικό Συνέδριο, τον ΣΕΒ, τον Σύνδεσμο Δικηγορικών Εταιρειών Ελλάδας και το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σε αυτό συμμετείχαν οι κορυφαίοι φορείς της δικαστικής εξουσίας, της κοινωνίας, των επιχειρήσεων, της νομικής και ακαδημαϊκής κοινότητας με στόχο να ξεπεραστεί η στενή εστίαση στα γνωστά διαρθρωτικά προβλήματα και να προταθούν ρεαλιστικές, άμεσα εφαρμόσιμες λύσεις που ενισχύουν την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, υποστηρίζουν την οικονομία και υπηρετούν τον πολίτη.
